Is een ETF een loterij zonder nieten?
Met een ETF krijg je gewoon alle knikkers - wel zo makkelijk als je er de ballen verstand van hebt
Bij de PABO-opleiding van mijn vrouw wordt ook kansrekening onderwezen, waarbij de bekende vaas waaruit gekleurde balletjes getrokken moeten worden, uitgebreid aan bod komt. Aan deze vaas met balletjes moest ik denken toen ik las over een recent onderzoek waaruit (weer) bleek dat beleggingen in ETF's over het algemeen beter presteren dan beleggingen in beleggingsfondsen. Dit onderzoek richtte zich op het rendement van ongeveer 8000 Amerikaanse beleggingsfondsen (gericht op Amerikaanse aandelen) ten opzichte van een S&P 500 ETF over een periode van 30 jaar (1991-2020). Slechts 30% van de beleggingsfondsen wist gedurende deze periode de S&P ETF te verslaan. Dit heeft ertoe geleid dat beleggers alleen al met Amerikaanse beleggingsfondsen volgens het onderzoek $1,02 biljoen hebben misgelopen. (Het percentage van 30% viel mij overigens nog mee; een soortgelijk onderzoek van S&P Global toonde aan dat in de afgelopen 15 jaar slechts 6% van alle fondsen het beter deed dan de S&P 500.)
Kosten en groene balletjes
Naast de voor de hand liggende verklaring van het verschil in kosten tussen een ETF en beleggingsfondsen, gaf Wall Street Journal columnist Jason Zweig nog een andere plausibele verklaring: het gemiddelde beleggingsfonds belegt in 160 aandelen, terwijl de S&P 500 bestaat uit 500 aandelen. Dit kan van invloed zijn op het rendement, met name over een langere periode. Ander onderzoek toont namelijk aan dat de gehele stijging van de Amerikaanse aandelenmarkt tussen 1926 en 2016 te danken was aan slechts 4,3% van alle aandelen, wat neerkomt op ongeveer 22 aandelen bij de S&P 500. Terugkomend op de vaas is de vraag voor beleggers dus eigenlijk; wat is de kans dat een fondsbeheerder uit een vaas met 500 balletjes, waarvan 22 groene en 478 blauwe, na 160 keer trekken alle 22 (of in ieder geval veel) groene balletjes heeft getrokken? En ze niet te snel teruglegt?
En dan zijn er ook nog rode balletjes
Een ander probleem voor beleggingsfondsmanagers is dat er ook rode balletjes tussen zitten: de rotte appels. Als je die trekt, heb je er relatief meer last binnen een kleinere aandelenportefeuille. Een recent voorbeeld hiervan is het Zweedse pensioenfonds Alecta, dat als strategie had om juist een kleine, geconcentreerde aandelenportefeuille aan te houden. Helaas waren Silicon Valley Bank en Signature Bank hier onderdeel van, wat een verlies van $2 miljard (op een totaal van $110 miljard) opleverde. Alecta schijnt overigens de laatste jaren wel beter te hebben gepresteerd dan de markt, maar de topman is voor de zekerheid toch naar huis gestuurd. Wat denk ik niet hielp is dat Alecta onlang tegen de Zweedse pers had opgeschept volledig uit conservatieve Zweedse banken te zijn gestapt en vanwege het rendement in Amerikaanse nichebanken te hebben belegd.
Geen loterij zonder nieten, wel de beste kansen
Dit nieuwe onderzoek toont dus weer aan dat het op de langere termijn buitengewoon moeilijk is voor fondsbeheerders (en andere stervelingen) om een vergelijkbare ETF te verslaan. Met een ETF mis je de winnaars niet, en je hebt niet zoveel last van de verliezers. Het is alleen geen loterij zonder nieten (voor wie die uitdrukking niet kent; een loterij waarbij je altijd wint; je kunt niet niet winnen is denk ik de verklaring); niet alleen omdat aandelen ook in waarde kunnen dalen, maar ook omdat in 30% van de gevallen (volgens dit onderzoek, zoals gezegd kom je vaak lagere percentages tegen) beleggingsfondsen het beter doen. De vraag is alleen; hoe zeker bent u er van dat u uit de bak met 10 beleggingsfondsballetjes - waarvan 7 rood en 3 groen - een groen balletje gaat trekken?
